Anegdot autostopowych nigdy za wiele, czas zatem na kolejną porcję kaukaskich historii. Z poruszaniem się stopem po Gruzji jest tak, że czasem warto, a czasem bardzo warto. Było to pierwsze miejsce, gdzie dane nam było doświadczyć tego fajnego uczucia, kiedy samochód zatrzymał się zanim wystawiłyśmy kartkę z nazwą miejscowości. Pierwsze miejsce, gdzie jechałyśmy upchnięte z trzema innymi osobami na tylnym siedzeniu. Pierwsze miejsce, gdzie złamałyśmy absolutnie wszystkie zasady bezpieczeństwa, których zawsze kurczowo się trzymamy. Ale po kolei.

JAK GOSIA ZOSTAŁA STRAŻAKIEM

Do Batumi przyjechałyśmy w połowie sierpnia. Powitała nas ulewa, żegnał zaś niesamowity ukrop. Miasto niespecjalnie przypadło nam do gustu, zatem po jednej nocy spędzonej w hostelu postanowiłyśmy uciekać do Armenii, noc ta była jednak mocno zakrapiana, bo poza nami w hostelu było tylko sześciu na oko dwudziestokilkuletnich Gruzinów.… Czytaj dalej...

Jeśli chodzi o komfort i bezpieczeństwo poruszania się autostopem, Gruzja jest niemalże bezkonkurencyjna. Panujące w kraju zasady ruchu drogowego oraz warunki podróży porównywalne są do tych w Armenii (patrz: autostop w Armenii). Szerokie pobocza, samochody wyładowane po brzegi, dużo nieoznakowanych taksówek, sprzedawcy owoców co kilkaset metrów, ale przede wszystkim niezwykle życzliwi ludzie. Nie-zwy-kle! Swoją drogą nie wiem, czy którykolwiek inny kraj dostarczył nam tylu przygód autostopowych.

ZGUBIŁEM CZERWONĄ CIĘŻARÓWKĘ

To właśnie usłyszałyśmy, wcisnąwszy się do małego Citroena gdzieś w pobliżu skalnego miasta Uplistsikhe. W samochodzie siedziało już trzech panów (w tym jeden postury kulturysty), a do naszego tandemu na kilka dni dołączyła nasza przyjaciółka ze Szwajcarii, Albane. Mały Citroen cudem naszą szóstkę pomieścił, ale panowie uparli się, że nie zostawią nas wieczorem na pustkowiu, bo zbiera się na burzę, a najbliższa marszrutka odjeżdża o poranku, toteż dałyśmy się namówić.… Czytaj dalej...